طراحی صنعتی به مطالعه عملکرد و فرم و ارتباط محصول، کاربر و محیط می پردازد. بطور کلی متخصصین طراحی صنعتی در مقیاس کوچکی از طراحی فعالیت می کنند تا طراحی سیستم های پیچیده ای مانند کشتی و ساختمان.
طراحان صنعتی معمولا تنها به طراحی موتور، قطعات الکتریکی یا قطعات مکانیکی نمی پردازند بلکه ممکن است فعالیت های آنها بر اساس مطالعات کاربرد پذیری و یا سایر مسائل فرمی، بخش های فنی را تحت تاثیر قرار دهد. طراحان صنعتی معمولا با متخصصان بازاریابی برای تعیین ویژگیها و یافتن نیازها و انتظارات کاربران در تعامل هستند.
توضیح و توصیف طراحی غالبا برای متخصصین غیر طراح مانند مهندسین مشکل است؛ به این دلیل که مفاهیمی که در جامعه طراحان پذیرفته شده در قالب کلمات نمی گنجند.
در برابر، تعاریفی منتهی از یک چهارچوب منتقدانه برای تحلیل و خلق اشیاء بکار گرفته می شود، یکی از بی شمار تعاریف پذیرفته شده برای طراحی صنعتی، از دانشگاه کارنگی ملون به این شرح است:
"طراحی فرایندی شامل گرفتن یک چیز موجود و بردن آن به نقطه مطلوب است " این تعریف برای محصولات کاملا جدید که تا پیش از آن وجود نداشته اند و همچنین برای محصولات موجود که برای توسعه و اصلاح، مجددا طراحی می شوند بکار برده می شود.
طراحی صنعتی می تواند همپوشانی عمده ای با طراحی مهندسی داشته و در کشورهای مختلف محدوده این مقوله ها متفاوت است اما بصورت کلی، طراحی مهندسی بر روی عملکردها و کارایی محصولات تمرکز دارد درحالیکه طراحی صنعتی بر روی ویژگیهای زیبایی شناسانه و واسط های کاربری محصولات تمرکز می کند.
با این تعاریف، طراحی صنعتی با زیرمجموعه های مهندسی و مهندسان صنعتی همپوشانی زیادی ندارد بجز در مواردی مانند ارگونومی.